Tina's Tears

Aantal berichten : 3 Registratiedatum : 13-12-09

Tina's Tears

Ik denk dat het verstandig is om even alles goed tot je te nemen. Dit verhaal ga ik namelijk publiceren als een echt boek - zo een die je moet kopen.
Je hebt nu de kans om het met mij mee te volgen, de weg die mij tot dat boek leid.
Maar het beste: Het is volledig gratis.

Goed, ik ga dus veel schrijven voor Tina's Tears. Dat wil ik echt heel erg graag.
Alles is vanuit het gezichtspunt van Tina geschreven, de hoofdpersoon dus.
Ik denk dat het dan het boeiendst blijft, aangezien je je op die manier het beste kan inleven in haar situaties.

Jullie mogen mij helpen met spelling verbeteren enzo, daar heb ik geen problemen mee. Dat vind ik juist erg fijn!

Hoofdstuk Één
Een veertienjarig meisje lag in het gras tegenover een doodnormaal rijtjeshuis in de keurige voorstad van Hopewell, een stadje in midden Virginia. Maar was er nog wel hoop? Nou voor haar niet, als het er zo uitzag. Al jaren werd ze mishandeld door haar moeder die na vier jaar lang nog steeds niet over het verlies van haar man heen was.
“Vaag excuus,” mompelde ik. Er zat iets achter, dat wist ik zeker. Héél zeker. De bleke hand die zich hoogstwaarschijnlijk aan mijn arm vast gekleefd had bleef rustig naast de rest van mijn lichaam liggen. Ik nam in een keer veel zuurstof in mijn longen op en blies het daarna weer uit.
“Tinaaaaaa!!” klonk het vanuit het huis, míjn huis. Mijn hoofd dacht niet na bij elke handeling die mijn lichaam maakte en plots stond ik tegenover mijn moeder én aardvijand. Hoe het kwam, daar had ik geen idee van, maar ze duwde me achterover en ik lag op de grond.
“Wat?!” zei ik boos, toen ik eenmaal weer rechtop stond. Hier had ik dus echt geen zin in.
“Wat moet dit?” zei ze boos. Ik zag dat ze mijn CD van mijn lievelingsband had. Die CD was van mijn vader geweest. Hij had geen testament, dus mijn moeder kreeg alles. Als ik iets maar wilde lenen, mocht dat niet want ik zou dan alles pakken en dan zou ik geld kunnen verdienen. Hoe komt ze er eigenlijk op.
“Die is van mij” begon ik. In liegen ben ik goed geworden, je leert het vanzelf. Maar dit voelde anders, dit was geen leugen. Hij was van mij omdat mijn moeder niet van muziek hield. En ik wel!
“Niet.”
“Wel.”
“Niet.”
En ik lag op de grond voor ik nog een keer 'wel' kon zeggen. Dát is dan mijn loon. Anders rot die hele kast góede muziek weg omdat niemand het wil.
Een plannetje begon te borrelen in mijn hoofd en ik had zo een idee in elkaar geflanst.
“Deze BLIJFT in de kast op de zolder,” zei mijn moeder gemeen en ze stapte over mij heen richting de trap.
Op de een of andere manier stond ik in mijn kamer. Zonder te weten hoe ik er gekomen was. Maar dat had ik wel vaker. Meestal als ik moe was.
Ik pakte een tas en keek of mijn moeder beneden was. Jeej. Ik sloop de trap op. Elk plekje stof kende ik en elk krakend punt ontweek ik. Moeilijk, maar mijn magere lichaam tilde mij al veertien jaar.
Ik sloop naar de kast, opende hem en pakte álle CDs die ik wilde hebben. Van Michael Jackson tot Green Day, haast geen enkele artiest ontbrak. Ik deed ze in mijn tas en toen die vol zat ritste ik hem dicht en deed de kast op slot en de sleutel in mijn broekzak.
Mijn benen tilden mij naar mijn kamertje. Dat véél te klein was. Een kastje met slot had ik altijd al gewild. Maar nooit gehad. Tot dan zou ik het maar onder mijn bed bewaren. Hopen dat ze niet zou zoeken.
Woede borrelde zich in mij op. Dat voor trut denkt ze wel niet dat ze is? ‘Je moeder’
Toen belde er iemand aan. Ik rende naar de trap om te kijken wie het was. Een vrouw in een mantelpakje.
“Ik wil praten over uw jongste dochter, mevrouw,” zei ze.
“Komt u mee,” zei mijn moeder.

Ik liet me op mijn bed vallen en zette mijn oude disc man aan. Die overigens ook van mijn vader geweest was.
Het kalmeerde me toen ik de muziek hoorde.

Toen hoorde ik een gil. Natuurlijk mijn moeder; je kent het ondertussen wel.
“Neeeeeee! Niet Priscilla! Ze gaat… echt niet! Mishandelen… hoe durft u!”
Een zachte, lieve stem verhefte zich en zei dat het hoogstwaarschijnlijk zou gebeuren.
Wat? Vroeg ik me af. Ze zouden haar dus op komen halen en dan ergens brengen. Zou ze in een gezinshuis komen? Dat zou ik ook wel willen. Maar dat krijg je niet zomaar voor elkaar helaas.
De vrouw verliet het huis en ik liet me weer achterover vallen.

“Tinaaaaa!” galmde het door het huis, opnieuw vandaag. Mijn oren hadden zich alweer op de demper ingesteld.
Ik werd helemaal ziek van haar, en op een dag zou ik wraak nemen. Maar ja, nu maar niet.
“Wat?” Mijn normale antwoord
“Priscilla word overgeplaatst. Maar waag het niet om naar bureau jeugdzorg te gaan want dan kan jij lekker naast je vader gaan liggen voor de rest van je dood.”
Zucht, zucht, dat was nou altijd zo.
“Dacht je dat? Ik heb wel wat beters te doen met mijn leven.”
Eigenlijk was het best wel een goed idee. Maar hoe? Nee, dat gebeurt toch nooig.
Mijn benen begonnen onwillekeurig te lopen, het huis uit. Waarheen? Weetje, ik had geen idee. Ergens.
Opeens stond ik in de dierenwinkel. Waarom hier?
“Wat wil je?” zei een vriendelijk uitziende man.
“Ik stond te kijken naar de kleinste van dat stel,” zei ik maar even snel. Toen mijn ogen het kleine mormel vonden was ik verkocht. Cypers met een wit neusje en staartje. En haar pootjes waren ook wit.
“Oh die. Ja. Die… eh… is gratis,” zei de man
“Waarom?”
“Als ze maar verkocht word, levert ons dat een slechte naam op. Wil je haar?”
‘Doe het, Tina! Dan heb je eindelijk een vriend.’ Zei de ene kant van mijn hoofd. De andere zei echter: ‘Nee, niet doen, daar krijg je problemen mee.’
“Ja ik wil haar,”
“En je krijgt er ook een reismand, als je de deksel eraf haalt kan ze erin slapen. En een zak voer en bakjes. En dit muisje”
Mooi meegenomen.
“Eh… hoe gaat ze heten?”
“Minerva,” zei een zelfverzekerde stem. Hee, dat was ik zelf.
“Okee,” zei hij “De mand, en een tas met spullen. Allemaal gratis.”
Ik verliet de winkel. Die man had iets bekends over zich. Ik kende hem al, leek het. Zo deed hij ook.
Raar.
Ik stond weer in mijn kamer. Opnieuw geen reden om er te komen. Nou ja, boeit me niet. Ik zette de mand neer, Minerva sliep.
Het kittentje had straks vast wel honger dus ik vulde een bakje met brokjes.
Ik pakte een kleedje en legde het eroverheen. Een stok tegen mijn bed en de muur maakte het af. Minerva zou een fijn leven krijgen.
Die man bleef in mijn achterhoofd zitten, raar.

Hoofdstuk Twee
Langzaam werd Minerva groter, naarmate de dagen vorderden. Ik ook, maar dat had ik niet erg door. Het was me een groot genoegen te zien hoe het kleine katje opgroeide tot een volwassener beest.
Er was alleen 1 probleem; hoe liet je haar naar binnen en naar buiten. Mijn uitermate geavanceerde hersenen om stiekeme en ondoordringbare plannetjes te bedenken waren alweer aan de gang.
Dit was werkelijk de eerste keer dat mijn hersenen geen idee hadden voor een geheim. Meestal had ik dat wel.
Wat er zo handig aan was, ik kon alles heel goed geheimhouden. Als ik eenmaal iets in mijn hoofd had, was er niks wat er doorheen kwam. En niemand kwam erachter. Mijn moeder trouwens ook niet.
Maar nu was ik dus inspiratieloos en in die status is het moeilijkst om een idee te verzinnen dat zo geheim is dat niemand er wat van snapt.
Op dat moment kroop Minerva op mijn schoot. Haar hoofd lag op mijn schooltas. Ja, dat is het!

De volgende morgen loop ik normaal naar school en het lijkt helemaal niet abnormaal. Na ongeveer tweehonderdvijftig meter kom ik in een stuk bos, wat meer een uit de hand gelopen park lijkt met heel veel bomen.
Ik ren naar de boom waar ik als kind altijd in klom. Ik treiterde Priscilla door te zeggen dat ze dat niet kon. En inderdaad, dat kon ze niet. Ik had de bouw van mijn vader. Mijn lichaam was normaal, niet dik en niet dun, een beetje er tussenin. Priscilla daarin tegen was iets molliger, zoals mijn moeder. Maar ook niet heel erg dik hoor.
Ik stond daar dus omsingeld door bomen en toen zette ik voorzichtig mijn tas op de grond. Ik keek om me heen en er was niemand.
Langzaam deed ik de sluiting van mijn tas open, en er kwam een staart uit mijn tas. Gelukkig maakte het lieve dier geen enkel geluid en kon ik het dus makkelijk even rond laten snuffelen. Over een half uur moest ik op school zijn en ik had geen idee waar ik haar zou laten.
Zonder enig geluid was ik alweer aan het nadenken. Maar er kwamen alleen verstrooide ideeën uit, die geen nut hadden. Maar toen had ik opeens wel een goed idee. Maar hoe moet je dat nu weer uitvoeren?
Zonder enige emotie wandelde ik de kluisjesruimte in. De mijne, een geel en oud exemplaar, was helemaal achterin een gangetje waar volgensmij niemand anders een kluisje had. Toen ik hier op school kwam was dit een van de weinige vrije kluisjes dus moest ik deze maar nemen. Het voordeel was dat deze groter waren en dieper, en je had geen vervelende buren die je drie tot vier keer per dag tegenkwam.
Ik haalde het kleedje van Minerva uit mijn tas en keek om me heen. Geen leraar, niemand. Ik legde het kleedje op een schrift dat ik nooit gebruikte en wachtte heel even. Ik luisterde heel erg scherp en op een enkel geritsel uit mijn tas - hoogstwaarschijnlijk Minerva die een schrift versnipperde - hoorde ik niks. Ik tilde haar zonder papier in mijn kluis. Ik zette een bakje brokjes neer. Zachte brokjes die niet gehoord werden als er toch iemand kwam kijken. Niet dat iemand dit wilde, ze zeiden dat het spookte in deze gang. Maar dat was gewoon een angstgerucht voor mij. Gheghe.
“Dag, lieverd,” zei ik tegen haar. Ik gaf haar de laatste aai en deed mijn kluisje dicht. Ik hoopte dat ze niet hoefde te… je snapt me wel. Dan zou mijn kluisje weken stinken en moest ik het elke dag schoon maken. Misschien kocht ik wel een kleine kattenbak om erin te zetten. Mijn kluisje was groot genoeg.

Nog voor de eerste pauze begon, die ik weliswaar het vervelends vond, was ik het lokaal uitgevlucht en naar mijn kluisje gegaan. Ik liet zelf altijd al mijn boeken in mijn tas zitten want dat was gewoon handig, naar mijn mening. Dat scheen toch altijd raar te wezen, volgens anderen uit mijn klas. Nou ja, raar? Dat was ik zelf natuurlijk, ik paste er helemaal niet bij. Pech voor hun, ik had echt geen behoefte aan gedoe met school. Gedoe, dan bedoel ik het grote gedoe. Want nablijven was gewoon mijn abonnement. Het beste recept; nooit huiswerk maken. Volgensmij was ik de enige die dat deed maar dat kon me geen ene moer schelen. Er zaten altijd weinig mensen bij nablijven. Beter gezegd: Nablijven met mij.
Dat was volgens mij ook de reden waarom elke leerling zijn huiswerk gewoon maakte. Wat was er eigenlijk zo erg aan mij, dat wilde ik ook wel weten. Misschien was ik gewoon stil en de kille blikken die ik soms naar je toe kon slingeren waren vast ook niet prettig om te zien.
Ik deed mijn kluisje open en Minerva lag op het kleedje te slapen. Volgensmij was dat ook het enige wat ze had gedaan toen ik weg was.
Op de een of andere manier duurde het maar twee minuten voor de bel ging. Maar dat was de bel niet. Dat was het brandalarm. Ik stond stijf stil en wist niet hoe ik Minerva hier weg zou krijgen. Ik kon moeilijk met een kat naar buiten lopen.
Ik besloot de deur aan het begin van het gangetje op slot te doen zodat niemand hier kon komen. Op mij en Minerva na was er al niemand.
Ik pakte een brandkleed en hing dat voor de deur. Zo wist ik zeker dat er niks zou komen. Waarschijnlijk jongens die stonden te roken, aan de andere kant van de school. Ik zuchtte.

Hoofdstuk Drie
Het alarm bleef piepen en ik schrok toch wel. ‘Wat nou als er wel wat aan de hand is hier,’ dacht ik.
“Minerva,” begon ik, maar voor er meer woorden uit mijn mond kwamen liep er al een traan over mijn wang.
“Ik móet je hier laten…”
“Miauw?”
Ik zuchtte opnieuw. Ik twijfelde nog even of ik haar in mijn tas zou doen. Dat deed ik dan toch maar, aangezien ik zeker wilde weten dat ze niet in brand opging.
“Shhh…”
Ik legde het lief kijkende kopje tussen mijn geschiedenisboeken in. Als ik haar was, had ik dat zéker niet comfortabel gevonden. Maar het moest op deze manier.
Ik deed de flap van mijn tas eroverheen. Snel trok ik de branddeken eraf en duwde de deur open. Aan het einde van de kluisjesgang stond een grote plant in de fik, die stond vlak naast de enige deur.
‘Rustig Tina, het lukt je wel,’ nam ik me voor. Voorzichtig liepen mijn goedkope namaak allstars naar de deur.
Minerva begon te schreeuwen en dat kon ik wel snappen. Ik had liever met haar gewisseld, want dan was er iemand die van me hield en die me beschermde.
Had ik dat nou ook maar op grote schaal. Maar ja, dat was enkel een droom, die zal vast niet uitkomen. Mocht het toch gebeuren dan hoop ik dat diegene weet waar hij aan begint.
Ik nam een grote hap adem en liep naar de plant. Ik stond op anderhalve meter afstand nu.
‘Je kunt het,’ zei iemand. Maar er was hier niemand. De stem klonk heel erg vertrouwd, alsof ik diegene kende maar toch weer niet.
Als ik dacht aan hoe die persoon eruit zou zien, wat het enige beeld wat ik had een foto van mijn vader, vier jaar geleden.
‘Genoeg geleuter Tina, ga nu gewoon de deur uit,’ dacht ik.
Naar mijn oordelen leek het net alsof het een halfuur geleden was dat het alarm af ging, maar dat was slechts enkele minuten meldde mijn oude horloge.
‘Kom op, loop gewoon naar de deur, doe hem open en ga naar de verzamelplaats, laat je niet bang maken door die brandende plant.’
Het was even stil.
Na een paar seconden durfde ik het toch, ik tilde mijn voet op en zette hem een decimeter verder weer neer.
Een jas vatte vlam en na een fractie van een seconde was ik omsingeld door vuur.

Ik deed mijn mond open. Niet om iets te zeggen. Dat had ik allang al gedaan. Ik wilde dat ik niet zo stom was geweest.
Ik probeerde wat zuurstof binnen te krijgen, maar het enige wat er nog in de lucht hing was rook.
De jassen in mijn omgeving waren nu allemaal zwart geworden van de vlam die ze daarnet nog hadden, terwijl het leek of ik hier al drie uur aan de grond genageld stond.
Minerva maakte geen geluid meer, merkte ik. Ik werd een beetje duizelig en bleef niet meer rechtop mijn benen staan.
Toen ging alles tien keer zo snel. Ik hapte naar frisse zuurstof die ik nergens vandaan kon halen. Ik keek om mij heen, met mijn rode ogen die geprikkeld werden door de rook.
Ik zag hoe het behang aan de muur achter de plant oranje werd. Door de duizeligheid ging ik erg achterover staan en het leek of ik op iets onzichtbaars leunde.
Ik sloot mijn ogen omdat de wolken rook te veel irriteerden dat ik daarstraks nog wel eens geopereerd kon worden.
‘Ach, dat zeur je maar,’ dacht ik.

Ik niet zag hoe de bijna blauwe kleur vuur zich over de muren verspreidde, maar ik merkte het weliswaar wel.
‘Waarom is er nog helemaal niemand naar dit vuur gekomen?’ vroeg ik mijzelf af. Ik hoorde voetstappen, maar niemand had mij opgemerkt denk ik zomaar.
Ik leunde nog meer naar achteren en toen kwamen mijn voeten van de zwarte vloer. Even leek het of ik zou zweven, maar toen knalde ik met mijn hoofd - waar allemaal rode vlechtjes in zaten - op de grond.
Ik probeerde nog de laatste beetjes zuurstof in te ademen. Maar het lukte niet meer. Ik blies de laatste rook in mijn longen weg en toen werd het zwart.

Hoofdstuk Vier
“Tina?”
Ik hoorde de zoete stem van Priscilla. Op wie ik eigenlijk altijd wel heb kunnen steunen. En zij ook wel op mij.
Ik merkte dat ik weer zuivere zuurstof binnen kon ademen. Voorzichtig tilde ik mijn oogleden op. Ik zag mijn mentor, die me eigenlijk altijd een beetje had laten zitten en ik zag Priscilla.
Priscilla zat sinds het begin van dit jaar in de eerste, terwijl ik al in de tweede zat. Dat hoort ook eigenlijk wel als je veertien bent. Dan ben je net te oud voor de eerste en te jong voor de derde.
“Tina!” zei Priscilla vrolijk.
Ik probeerde mijn mond te openen maar ik had er geen energie voor. Waar was ik? Wat was er gebeurd?
‘Misschien is het wel een droom,’ dacht ik, maar besefte toen dat als ik had geslapen normaal gesproken niet energieloos wakker werd.
“Gaat het alweer een beetje?” zei mijn mentor. Hij deed opeens heel erg aardig.
Ik had net genoeg energie om even een soort ‘ja’ te zeggen.
“Er was brand en we vonden jou op de grond,” begon de mentor. “Je was flauwgevallen door het zuurstof tekort daar.”
Ik tilde mijn kin een beetje op zodat het leek alsof ik knikte.
“Het gaat verder goed met je. Ik heb je zusje er meteen bij gehaald.”
Ik keek naar Priscilla. Maar waar was Minerva? Oh nee…
“Je mag nu naar huis toe,” zei de mentor uiteindelijk.
Ik probeerde te gaan zitten en gaapte. Ik vond mijn tas en hoopte dat Minerva er nog in zat.
Ik stond op en pakte mijn tas op tot hij op mijn schouders bleef rusten.
“Tot morgen,” zei ik en liep het gebouw uit.
Ik deed mijn tas open en zag het lieve kopje, ze ademde en keek mij trouw aan.
“Gelukkig, Minerva,”

Dit hoofdstuk is nog niet af

Hoofdstuk [nummer]
[tekst]

Totaal aantal woorden: 3.000

Onderwerp: Re: Tina's Tears di dec 15, 2009 7:58 pm

Ik heb het eerste hoofdstuk gelezen, en eigenlijk maar twee opmerkingen: Het is heel vreemd met die 'Priscilla', nogal vaag, want je weet niet wie ze is en wat er precies met haar gebeurd, dat blijft een beetje op de achtergrond. Het begin vind ik erg mooi geschreven, maar als je het beeld van dat meisje dat in het gras ligt iets meer uitbreidt en iets langer wacht voor je komt met 'ze werd al haar hele leven mishandelt', vind ik dat wat beter aankomen. Maar dat is mijn mening Wink

Verder vind ik het echt heel goed geschreven, ik ga het zeker verder lezen!

Aantal berichten : 19 Registratiedatum : 29-11-09

Ik heb het gehele verhaal gelezen.
Ik vind het persoonlijk mooi geschreven, maar wat Caeden al zei, misschien sommige stukken iets meer uitwerken.
Verder hoop ik dat je snel verder gaat met je verhaal Wink

Onderwerp: Re: Tina's Tears wo dec 16, 2009 6:05 pm

Ik heb nu ook de rest gelezen, hoe de brand wordt voorgesteld vind ik in het begin een beetje... Nou ja, jammer. Uiteindelijk wordt het interessanter maar het begin is wat traag en onbegrijpelijk. Verder erg goed, alleen zijn de hoofdstuk wel erg kort, misschien kun je dat aanpassen. Maar ga zo verder, ik hoop op een nieuw stuk!

Aantal berichten : 3 Registratiedatum : 13-12-09

Bedankt

Dit is ook nog niet de versie die ik echt ga uitgeven hoor, als ik hem écht ga uitgeven loop ik hem eerst nog even door en laat het door een paar mensen lezen Very Happy