Verhalen wedstrijd ^^

Het meisje weet niet hoe lang ze al door het donker rent rent. Haar gezicht is bleek, haar grijze ogen zien er vermoeid uit. Voor haar gevoel is ze al nachtenlang op de vlucht, maar ze weet dat het niet langer kan zijn dan een paar uur. Daarom is het ook moeilijk in te schatten hoe lang ze rent. Ze heeft het gevoel niet vooruit te komen, het enige wat ze ziet zijn donkere gangen, het enige wat ze voelt haar opgezwollen, blote voeten. Het meisje hijgt, haar keel is droog en haar adem piept. Kort kijkt ze over haar schouder.
Niets. Er is niemand er zien.
Maar ze ruikt ze, de sterk geurende emoties die haar achtervolgers bij zich dragen. Een wrange glimlach verschijnt op het kleine lieftallige gezichtje van het meisje. Het zou een lieve lach zijn, zouden er niet van die harde, grijze ogen boven staan. Haar achtervolgers zijn vervuld met angst, stelt ze met tevredenheid vast. Doodsangst. Angst voor haar, voor haar macht.
Misschien zijn het enkele seconden, misschien is het een uur, maar na een tijd van niets dan rennen wordt de hevige geur van emotie sterker. Ze kan nu zelfs hun woede op haar tong proeven; ze zijn nabij. Woede heeft een bittere smaak. Het is bijna net zo bitter als de smaak van wrede macht. Het meisje gaat langzamer. Ze is machtig, en de wezens die haar achtervolgen vrezen haar. Maar de zware, slepende nacht eist zijn tol, evenals haar langdurige vlucht. Haar achtervolgers komen dichterbij. Het kleine meisje staat volledig stil, ze steunt met haar arm tegen de muur om overeind te blijven staan. Vlekken dwarrelen een moment voor haar ogen. Haar adem gaat zo snel, dat ze het idee krijgt dat ze nooit meer normaal zal kunnen ademen.
Een nieuwe emotie dringt haar neus binnen, ze proeft een zwakzoete geur. Het is een emotie die ze nog het best kan verwoorden als tevredenheid, opluchting, een soort “ik heb haar gevonden!”-boodschap. Het is een dierlijke emotie. De eerste hond rent de hoek om. Het is een klein exemplaar voor een jachthond, hij reikt maar net tot haar knieën. Zijn zwarte ogen staan helder in zijn witte snuit, maar nog helderder zijn voor haar de emoties. Ze ruikt ze, proeft ze, kan ze in gedachten horen klinken als een open boek, alsof ze haar verteld worden. Woede en alles overtreffende angst, zo kan ze ze beschrijven. De hond krimpt jankend ineen. Het meisje kan het gejank niet horen, maar ze weet hoe het klinkt van lang geleden. Ze heeft de hond niets gedaan – nog niet – maar het dier kent haar, hij kent haar geur, en bovenal: hij kent haar macht. En hij vreest voor haar.
Nog drie honden komen de gang in rennen. Het meisje laat zich met haar rug tegen de koele muur vallen, een kort moment overmand door hun hevige emoties, die sterker zijn dan ze gewend is. Maar deze drie honden hebben dezelfde emotie als de eerste, en ze reageren precies hetzelfde: jankend alsof ze pijn hebben krimpen ze ineen.
Het meisje dwingt zichzelf omhoog te komen. Ze schat snel hoe ver de mensen bij haar vandaan zijn. Het kan niet meer dan twee lange gangen zijn, ongeveer vijftig meter. De honden hebben haar gevonden, en al doen ze haar niets, vluchten gaat niet meer. Ze ruikt de mensen vele malen eerder dan ze ze ziet. Het is een bizar idee dat zij ooit net was als zij. Zo goed als geurloos, maar met gehoor. Het meisje staart naar het witgeverfde plafond. Haar gave, haar vloek – hoe je het ook noemen wilt – heeft zijn tol geëist. De prijs was hoog. Maar haar geweldige reukorgaan maakt veel goed.
Ze herinnert zich de dag van haar gave nog goed. Hoe een magiër haar tot dit maakte wat ze nu is. Hij had het nooit kunnen verwachten wat eruit kwam, uit de simpele woorden en het beetje magie dat hij had. Nu zijn er nauwelijks magiërs meer. Het meisje glimlacht kort, dan wordt haar gezicht weer ernstig. Al sinds haar vijfde leeft ze onder deze betovering, al sinds haar zesde ziet ze het als haar taak magiërs te laten verdwijnen naar het andere leven. Het is belangrijk dat ze dat doet. Magiërs hebben teveel macht, ze moeten verdwijnen. De macht is voor haar, voor haar alleen, dat zijn de magiërs haar wel verschuldigd.
Vijf jaar was ze, en toch herinnert ze zich die dag nog zo goed. Ze was ernstig ziek geweest, en aan dezelfde ziekte waren ook haar broers en zussen overleden. Een jonge magiër die aan het hof kwam, zag haar met lede ogen aan, maar toen hij had gehoord dat ze de laatste erfgename van de Moordende Koning was, had hij haar genezen met de woorden: ‘Genezen van alle ziekten ben je, koningskind.’
Het meisje opent haar ogen, een sluwe blik glijdt over haar gezicht. Ja, ze is genezen van alle ziekten. Maar dat zijn er méér dan de man had verwacht. Geen ziektes van epidemieën, van virussen, maar nog meer – de tekortkomingen van mensen, dat zijn hun ziektes, nog meer dan alle anderen. Zij heeft die ziekte niet meer. Haar geest kent geen tekortkomingen meer. Haar lichaam reageert nog wel op bepaalde manieren als een soortement tekortkoming. Na dagen rennen en niets eten is ze volledig op. Maar ze houdt langer vol dan ieder ander. En vooral: de ziekte van de dood heeft zij overwonnen. Oh, wat heeft hij daar een spijt van gehad, die jongeling. Die ene zin heeft haar de kracht van magie geschonken, meer dan alle magiërs ter wereld hem hebben.
Het meisje, diep in gedachten verzonken, kijkt pas weer op als de mensen in haar blikveld komen. zo snel telt ze er acht. Ze weet dat er nog een aantal na zullen komen. Ze kan er niets aan doen dat ze geniet van hun hevige angst. Het is gewoonweg ironisch. Acht wachters, bewapend en sterk, staan tegenover een klein meisje van net tien jaren oud. En ze zijn bang voor haar.
De voorste man beweegt zijn lippen op en neer. Strak kijkt ze ernaar. Hij stottert een beetje, stuitert over de woorden, maar dat maakt het des te makkelijker om te liplezen. Niet dat ze er veel moeite mee had gehad als hij normaal had gesproken, maar de meeste mensen haspelen als ze oog in oog met haar staan.
‘Trishkinosh,’ begint hij. Meteen doet het meisje haar mond open en vanlt de man in de rede. Dat ze haar eigen stem niet meer hoort, is ze al vijf jaar gewend. ‘Oh, ik heb een nieuwe naam? Ben ik dat nu? Trishkinosh?’
De wachter lijkt haar een onontwikkelde en ongeschoolde man, dus hij weet waarschijnlijk niet wat het overzeese woord Trishkinosh betekend. Zij wel, en als ze er aan denkt, voelt ze een soort ambitieus genoegen door zich heen gaan. Wrede kracht, betekent het.
‘Trish… Trishkinosh,’ stottert de man overnieuw, duidelijk van zijn stuk gebracht. Hij breekt zijn nek zowat over het woord, voor hem lijkt het haar beter haar Chanarch te noemen. Niet dat ze hem dat aanbeveelt. Dan duurt zijn al zo korte leven nóg korter. ‘Wij… wij arresteren u in op… opdracht van…’
Ze kijkt al niet meer naar zijn lippen, het verhaal interesseert haar niets. Hoe vaak heeft ze hier naar zitten luisteren? Hoe vaak is dit haar wel niet verteld? Welke machtige heerser heeft nú weer ingezien hoeveel nut het heeft haar te hebben? Ze vertrekt haar gezicht van afschuw bij die gedachtes. Te hebben – alsof ze een voorwerp is dat zomaar verhandeld worden kan. Nou, van dat idee zou ze haar nieuwe eigenaar snel afbrengen.
Ze is geen ding. Ze is het machtigste wezen ter wereld.
Toch lijkt ze daar nu verre van. Het meisje schuift onrustig met haar voeten en veegt de laatste zweetparels van haar warme gezicht. Ineens kijkt ze op. Haar harde, grijze ogen doorboren het angstige paar van de sprekende man. Hij staart haar wezenloos aan, zijn mond geopend in een vage i-klank, stekend bij het woord dat hij uitspreken wilt. Het meisje kijkt hem ijzig aan. De man weet wat ze doet, beter dan hem lief is. Nu ze hem recht in de ogen heeft gekeken, weet ze alles van hem, maar dan ook alles, van zijn eerste woordjes toen hij klein was tot zijn grootste angst, vroeger en nu. Het meisje recht haar rug en strekt haar rechterarm. In één kort, moordend hard ogenblik opent ze haar hand. De vingers spreiden zich houterig uit als takken van een boom. Ze wijzen in de richting van de sprekende man. Hij is moedig. Maar niet moedig genoeg. Een stinkende walm vult het vertrek, zwarte rook maakt de omgeving bijna onzichtbaar. Maar ze kan de man nog niet. Hij staart haar nog altijd aan, met uitpuilende ogen. Langzaam, bijna sierlijk klapt hij dubbel en zakt op de grond. Zijn arm gaat naar de plek waar zijn hart zit, verstopt achter de ribbenkast. De wachters achter hem deinzen achteruit, de honden kruipen nog dieper in hun schulp en piepen smekend.
Maar het meisje lacht weer, tevreden gesteld. Ze zakt op haar knieën en met haar slanke vinger duwt ze de kin van de man omhoog, zodat ze hem in zijn gezicht kan kijken. ‘Denk nooit, maar dan ook nooit, dat je de dochter van de Moordende Koning kunt gevangennemen en verhandelen als een beest,’ fluistert ze in de nietsziende ogen. Het is alleen om zichzelf een genoegen te doen. Het lichaam van de man wordt slap, hij zal nooit meer denken. Ze blijft een tijdje zitten, dan begint haar lichaam alarmerende signalen door te geven. De wachters, die zijn er nog steeds. Ze kan hen door de rook niet zien, maar hun angstige gevoelens zijn als een open boek voor haar. Ze kan niet blijven wachten. Het meisje grijnst kwaadaardig als ze overeind komt. Dan draait ze zich op haar hielen om en holt op blote voeten het kasteel uit, sneller dan een tienjarig meisje zou moeten kunnen.
Een tevreden glimlach speelt op haar gezicht. Ze zakt op haar knieën, met haar slanke vinger duwt ze zijn kin omhoog, zodat ze hem beter in zijn gezicht kan kijken. ‘Denk nooit, maar dan ook nooit,’ fluistert ze zachtjes, ‘dat je de dochter van de moordende koning kunt gevangennemen en verhandelen als een beest.’
Het is alleen om zichzelf een genoegen te doen. Het lichaam van de man wordt slap. Hij zal nooit meer denken. De wachters zijn er nog steeds. Ze kan hen door de rook niet zien, maar hun emoties zijn als een open boek voor haar. Ze kan niet blijven wachten. Ze grijnst kwaadaardig, dan draait ze zich op haar hielen om en holt op blote voeten het kasteel uit.

De grote binnentuin schijnt een verlaten plaats. Niemand komt er ooit, alleen de tuinmannen voor onderhoudt. Een zachte regen daalt vanuit de hemel op haar hoofd neer. Het meisje veegt de haren uit haar gezicht. Ze blijft doorlopen, maar nu in een rustiger tempo. Het zal wel even duren tot ze het weer wagen haar achterna te komen. Ze wordt zelfs door haar eigen vader gevreesd. Wie kan er tegen haar op?
Toch blijft ze voorzichtig, en in gedachten tast ze om zich heen, al haar zintuigen stellen zich open. vooral haar neus en haar tong; ze proeft en ruikt tegenwoordig sneller dan ze ziet. Bovendien kan ze ruiken wat zich achter een muur bevindt. Dat zien is zelfs voor haar onmogelijk.
Achter in de grote tuin ziet ze al het kleine poortje, dat haar zal leiden naar een voorlopige vrijheid. Voorlopig; ze weet dat ze over nog geen week zich weer in huizen of kastelen als deze zal wagen, op zoek naar magiërs die beweren machtig te zijn, of hoge heren die denken dat ze goed genoeg zijn om over deze wereld te regeren. Ze heeft haar hand al op de klink, klaar om de deur te openen, als ze beseft dat er aan de andere kant iemand is.
Ze staat stil. Dit klopt niet. Het heeft te lang geduurd voordat ze de emotie opmerkte. Ze snuift geluidloos, de geur die haar neus binnendringt, is zo sterk dat ze hem niet kan ontlopen. Ze probeert de emotie te plaatsen, maar het is een vreemde emotie, niet te beschrijven. Een emotie die ze niet kent, beseft ze met een vreemd gevoel. Het voelt alsof haar maag verdraaid ligt. Die geur, die emotie; die klopt niet. Het is de emotie van iemand die weet dat ze heel dicht in de buurt is, maar haar niet vreest.
Maar ze zal hem gauw van dat idee afbrengen. Het meisje ademt een diepe teug lucht in, vol van de onbekende emotie. Dan duwt ze de klink naar beneden. De deur valt open naar buiten. Zodra de deur open is, is de weg van proeven onbelemmerd, en ze kan de emotie proeven op haar tong, en zo beter identificeren.
Ze heeft het gevoel dat haar hart stilstaat.
Die emotie, de geur die haar neus binnendringt, de smaak op haar tong – ineens weet ze het woord ervoor. Ze voelt zich misselijk worden. Voor het eerst in vijf jaar voelt ze zich ziek, doodziek.
Het is liefde. Liefde, oneindig ver uitstrekkend en ongelofelijk, onmetelijk veel. Het meisje hapt naar adem, in een impuls slaat ze haar armen om haar magere lichaam. Ze kruipt in elkaar, haalt in schokken adem en knijpt haar ogen dicht. Maar ze kan de emotie niet verdoezelen, hij hangt om haar heen, ze voelt zich in ademnood komen, alsof ze in een zee van water zit in plaats van een zee van liefdesemotie. Liefde – liefde voor haar.
Het meisje zakt neer, zoals ze zo-even zelf de man nog op de knieën gedwongen heeft. ze ziet vlekken voor haar ogen dansen, maar toch herkent ze de vrouw in de roosrode jurk. Haren als van vuur dansen om haar bleke gezicht, dat bezaaid is met lichte sproeten. Rood, alles rood, beseft ze met afschuw. Rood – de kleur van bloed, heeft ze altijd gedacht. Nu ziet ze in dat ze het mis heeft. Het is de kleur van liefde.
‘Stop! Stop!’ Ze begint te gillen, ze merkt dat haar stem overslaat. Ze hoort niets, maar dat maakt het des te erger. Ze weet niet waarom, maar de tranen rollen over haar wangen. ‘Nee, nee, alsjeblieft. Ik smeek je… Stop het! Hou niet van me!’ Ze merkt de paniek in haar stem op. Paniek, voor het eerst sinds vijf jaar. Vijf lange jaren.
Het meisje buigt haar hoofd, haar lange, bleke haren verbergen haar betraande gezicht. Haar lichaam schokt, ze stopt niet meer met snikken. Het voelt alsof ze gebroken wordt.
Ze beseft nauwelijks dat de mooie vrouw naast haar neerknielt, een arm om haar heen slaat en haar laat uithuilen. Ze huilt, zoals ze vroeger deed, ze voelt zich weer machteloos, weer klein, nog van vóór haar ziekte, nog van vóór haar vloek. Als een klein meisje op mama’s schoot, zo huilt ze.
Pas na wat uren lijkt, wordt ze kalmer. Ze voelt zich duizelig, bijna ziek, maar ze beseft dat de sterke geuren verdwenen zijn. Bijna hoopvol kijkt ze op. is de liefde verandert in haat? Heel haar hart wenst het. Maar ook de bittere geur van haat is nergens te bekennen.
Het meisje laat zich heen en weer wiegen door de vrouw. Ze staart naar haar handen. Ze zijn bleek, ze hebben te weinig zon gezien. Het zijn machtige handen geweest. Handen die hebben gemarteld, gedood. Maar dat zullen ze nooit meer doen.
Want voor het eerst sinds al die jaren begrijpt ze nu, dat er iets bestaat, dat sterker is dan de haat van een mens. Er is een krachtiger emotie, waar zelfs de sterkste macht niet tegenop kan, als hij die emotie niet bezit. Liefde.
Op het moment dat ze dat beseft, hoort ze die stem. Ze hoort hem, ze voelt de tonen door haar aderen stromen. Die stem, een stem die overvloeit van liefde. De stem spreekt maar kort, zegt maar één kort woord. Een woord dat ze al vijf jaar lang niet heeft gehoord, heeft verdrongen. Een woord dat vervangen is geweest door de nietszeggende term Trishkinosh en nog meer van dat soort woorden.
Het is haar naam.
‘Jenny,’ fluistert haar moeder zacht. En na een moment dat eeuwig lijkt, voegt ze er aan toe: ‘Welkom terug.’

Vleugelslagen boven mijn hoofd. Ik keek omhoog, zag net een puntige staart weg vliegen. Ik wist wat het was, maar niet hoe het eruit zag. Net zo als alle andere inwoners van Impera had ik nog nooit een draak gezien. Telkens wanneer ik omhoog keek als ik de vleugels van die machtige beesten hoorde waren ze al verdwenen. Enkel de staart, die vol zat met stekels of een knots, was nog zichtbaar. Mijn ogen gleden weer naar beneden, naar de akker waarop ik werkte. Al bijna tien jaar werkte ik hier, mijn rug stond krom en mijn armen waren goed gespierd. Ik zou nooit van dit werk afkomen, of iets anders kunnen doen. Dit was mijn leven, als Astonie Perara, de boerenzoon.

'Ast, binnen komen. De koning komt zo,' ik haastte me naar binnen toe, klopt mijn jasje en schoenen uit en kleedde me vlug om. Niet dat het veel verbetering mee bracht, we hadden in ons gezin gewoon niet het geld om goede kleding te kopen. Mijn broertje zat in bad, ik hoorde hem vrolijk brabbelen terwijl hij met een pollepel speelde. Ik glimlachte even en ging naar boven. Toen ik op mijn kleine kamer was kleedde ik me uit en haalde een armoedig uitziend pak te voorschijn. Ooit was het pak van mijn vader, maar die was overleden in de oorlog. Zwijgzaam kleedde ik me om en ging weer terug naar beneden. Toen ik de 'keuken' binnen liep zag ik dat mijn moeder met mijn broertje bezig was, die nu naakt op het aanrecht lag. Ik wende mijn blik af en zei, 'Mam, ik ga naar buiten. Misschien kan ik eindelijk de draken zien,' en zonder op antwoord te wachten liep ik naar buiten toe.

De zon scheen heerlijk op mijn gezicht, ik voelde hoe ze met haar stralen door mijn kleding heen wilde, maar het lukte niet. Ik zuchten even en ging op een steen liggen. Met de zon op mijn gezicht en mijn blik naar de lucht bleef ik liggen. Ik was vast besloten om eindelijk een draak te zien. Al wist ik dat mijn kansen te ver gezocht waren. Nog nooit had iemand een draak gezien, al hadden vele het geprobeerd. Ik leunde op mijn ellebogen terwijl ik rond keek naar de andere dorpelingen. Ik zag ze zwoegen om hun akkertje er zo mooi mogelijk bij zien staan, maar echt veel hielp het niet. Het was een droge, hete zomer geweest. Dus niet veel gewassen hadden het overleeft. Ik de verte hoorde ik geklapwiek. De draken kwamen er aan, en met hun de koning. Snel liet ik me weer op mijn rug vallen, maar ik zat hoger dan dat ik verwacht had. Mijn achterhoofd kwam met een harde klap op de koude steen terecht en mijn zicht werd zwart. In de verte hoorde ik nog net de vleugels van de draken.

'O, hij komt bij. De jongen word wakker.' Voetstappen. Ver weg hoorde ik voetstappen. Daarna weer een stem, 'Hoe gaat het nu met hem? Dokter?' Een andere stem komt er tussen door, 'Hij geneest goed, kan enkel nog een flinke bult op leveren.' Ik probeerde het verder te verstaan, maar alles werd weer zwart en het geluid viel weg.

Ik opende mijn ogen, een fel licht hing boven me. Ik knipperde verbaast met mijn ogen en probeerde overeind te komen. Een golf van misselijkheid en duizeligheid overviel me en ik zakte weer terug op het bed. Met mijn ogen gesloten wachtte ik tot dat de wereld om me heen niet meer draait. Daarna opende ik mijn ogen opnieuw en draaide mijn hoofd, zo dat ging nog goed. Piepend ging een deur open. En een paar tellen later komt een mevrouw in mijn blikveld. Ze hing over me heen en bekeek me. 'Ah, jongen je bent eindelijk wakker. Hou je het nu langer vol dan de andere drie keren?' Ik vroeg mezelf af wat ze bedoelde, maar dan stromen alle herinneringen weer bij elkaar. De koning die zou langs komen en de pijn in mijn hoofd toen ik op de steen viel. Blijkbaar was ik buiten bewustzijn geweest en een paar keer bij gekomen. Ik knikte alleen maar en deed mijn best om niet weer misselijk te worden. Mijn maag hielt het uit, gelukkig. Ondertussen was de mevrouw weggelopen. Een man, geheel gekleed in het zwart kwam binnen. Ik wist maar al te goed wie deze man was. Het was de koning, en zwarte magiër. Het was, Arismo Dartak. Ik slikte even, het was meestal geen goed teken als de koning naar je toe kwam. Persoonlijk nog wel. Toch leek de man eerder bezorgt dan kwaad. 'Gaat her een beetje jongen?' vroeg hij. Zijn stem deed me opkijken, niemand had ooit de echte stem gehoord. Ik richten me op en keek hem verbaast aan.Ik had meer wat van 'kaboem, kabam, dood jij,' gewacht, maar het kwam niet. 'Ja...Ja, het gaat wel,' zei ik langzaam. Arismo knikte en hielp me van het bed af. Ik voelde een vreemde warme gloed van de man afkomen, alsof hij koorts had. Ik vroeg er maar niet naar, anders kon het wel eens wat slechter uitpakken. Ik rechte mijn rug en keek naar de man, 'Kom,' gebaarde hij en liep de kamer uit. Ik wandelde achter hem aan, door het kasteel, naar het onbekende.

Samen liepen we door smerige gangen, naar de kelder. Ik vroeg me af wat daar was, maar vroeg er niet naar. Een doordringende stank vulde mijn neusgaten en ik moest hoesten, 'Je moet er aan wennen,' hoorde ik Arismo voor me zeggen. Ik knikte, maar wist had hij het niet kon zijn. De magiër deed een deur open, de stank werd erger en mijn ogen begonnen te tranen. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes, zodat ik alleen nog maar door mijn wimpers heen keek. Ik liep door de deur, de kamer was verbazend warm. Ik zag niets, buiten een hoop mest en grote balen stro. 'Kijk, daar zal je ze hebben,' hoorde ik de magiër zeggen. Ik keek voor me, daar kwamen ze. Gigantische beesten, zwart met rode ogen. Enorme vleugels klapwiekte in de lucht. Drie draken kwam recht op me af. Ik stond van verbazing stokstijf, kon me niet bewegen. Ik zag ze op me af komen, hun klauwen uitgestrekt en hun bekken open. De magiër was weg gelopen, ik zat vast. Ik merkte het niet, ik lette alleen maar op de draken. Eindelijk zag ik ze, eindelijk vond ik ze. En nu, nu kwamen ze op me af. Te laat had ik door dat ik als voedsel diende. Ik probeerde nog te rennen, maar scherpe tanden sloten zich om mijn keel en alles werd zwart. Ik voelde hoe mijn hoofd van mijn romp werd gerukt en mijn lichaam viel stil. Astonie Perara was dood.